به نام خدایی که با همه ­ی مهربانیش ما را تحمل می­ کند.

                                                   سلام دوستان

 

  زمان زیادی از نوشتن پست قبلی ­ام گذشته است؛ در مدتی که، سال تازه شد و من، از تازه شدن هیچ نفهمیدم و هنوز فکر می­ کنم عابر کوچه ­های سال پیشینم!

 این روزها به نام معلم نامگذاری شده و من در همین جا یاد می­ کنم از همه ­ی آنانکه در تعلیمم کوشیدند و نکوشیدند! و آرزومندم تا همیشه­ خصلت معلمی در من زنده بماند و اسیر روزمرگی ­ها نشوم. آمین!

*

این رباعی را تقدیم می ­کنم به آنانکه حال مرا دارند:

 

 

لبخند شدم، لبان من را بستند!

فریاد شدم، راه سخن را بستند!

 

آرام شدم تا نفسی تازه کنم،

دیدم نَفَسِ تازه شدن را بستند!

 

                                    ****

 

                      شهاب الدین رهنما / اردیبهشت 91/ رودسر